Δεν λυγίσαμε μέχρι σήμερα ... δεν θα
λυγίσουμε ούτε τώρα
Από την πρώτη κιόλας μέρα της
συγχώνευσης δεν κρύψαμε στα μέλη μας ότι έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας και
μας περιμένουν σκληροί αγώνες. Από τότε προειδοποιούσαμε για αυτά που θα
έρχονταν. Δεν χαριστήκαμε σε καμία διοίκηση – σε καμία πολιτική ηγεσία και δώσαμε
μάχες που μέχρι σήμερα κρίνονται νικηφόρες αφού είμαστε το μονάδικό Ν.Π.Ι.Δ. χωρίς ούτε μια απώλεια σε ανθρώπινο δυναμικό.
Όμως η δύναμη του συλλόγου δεν είναι τα μέλη του Δ.Σ. και ίσως μερικές δεκάδες
που απέδειξαν με τη φυσική παρουσία τους ότι δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν
αποδέχονται τη μοίρα τους και αγωνίζονται όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά
για το σύνολο των συναδέλφων και το μέλλον του Οργανισμού. Η δύναμη του
συλλόγου είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι «σαν μια γροθιά» όπως λέγαμε και
συνεχίζουμε να λέμε. Καταλαβαίνουμε ότι το βάρος είναι για πολλούς δυσβάσταχτο,
κατανοούμε τις ταλαντεύσεις και τις δεύτερες σκέψεις, ακόμη και τις ελπίδες για
σωτηρία σε μια «καλή» διοίκηση, «καλή» ηγεσία του ΥΠΑΑΤ κλπ. Αυτό που δεν
κατανοούμε είναι το πως μερικοί συνάδελφοι μπροστά στη δηλωμένη με τον πιο
επίσημο τρόπο (από τα χείλη της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΑΤ), επερχόμενη
λαίλαπα των απολύσεων, επιλέγουν στην καλύτερη περίπτωση τον στρουθοκαμηλισμό,
ενώ κάποιοι φθάνουν μέχρι και στην ανοιχτή υπονόμευση των κινητοποιήσεων και
του συλλογικού αγώνα. Είναι επίσης αδιανόητο και απαράδεκτο η σχεδόν ομόφωνη
απόφαση της πιο μαζικής ΓΣ που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα να αμφισβητείται και να
υπονομεύεται από κάποιους «συναδέλφους», οι οποίοι δεν ήταν καν παρόντες στη Γ.Σ. !!! Από την άλλη καμία απολύτως
εναλλακτική πρόταση αντιμετώπισης της κατάστασης δεν κατατέθηκε ούτε στη Γ.Σ.
ούτε σε δημόσιο διάλογο, ούτε στο ίδιο το Δ.Σ., ακόμη και από εκλεγμένους στο
Δ.Σ. συναδέλφους. Πώς περιμένουν κάποιοι να σωθούμε;;; Με ικεσίες και
παρακλήσεις, όταν δεν σώθηκαν η ΕΡΤ, οι αμυντικές βιομηχανίες, τα ίδια τα
Υπουργεία;;; Οι κινητοποιήσεις κατόπιν εορτής έχουν μέχρι τώρα αποβεί για όλους
άκαρπες. Ασφαλώς τα μέλη του συλλόγου έχουν δικαιώματα όπως αυτό της κριτικής,
έχουν όμως και υποχρεώσεις. Μια από αυτές είναι η συμμμετοχή στις Γ.Σ. και άλλη
μια ο σεβασμός των αποφάσεων αυτών, ειδικά όταν οι αποφάσεις παίρνονται με
μαζική συμμετοχή και συντριπτικές πλειοψηφίες.
Εμείς αποτιμάμε θετικά τη διήμερη
κινητοποίησή μας, με τις όποιες υστερήσεις, την απεργία, το κλείσιμο του
Υπουργείου, το συντονισμό με τους συναδέλφους του ΥΠΑΑΤ που αντιμετωπίζουν τώρα
– σήμερα
τις απολύσεις. Οι δύο αυτές ημέρες, όπως και της προηγούμενης απεργίας στις 28.8,
με τους εργαζόμενους σε αξιοπρόσεκτη συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο, έχουν
επιδώσει αδιαμφισβήτητο μήνυμα στην άλλη πλευρά. «Είμαστε εδώ στο δρόμο και όχι κρυμμένοι στα γραφεία μας». Αν
κάποιοι λένε «Δεν μας νοιάζει και να κοιτάξουμε την πάρτη μας», θα πρέπει να
κοιτάξουν λίγο και την ιστορία, που διδάσκει. Η ισχύς είναι στην ενότητα των
εργαζομένων και όχι στη διάσπαση. Ο κανιβαλισμός έχει κοντά πόδια, γιατί
γρήγορα έρχεται και η δική σου σειρά να φαγωθείς. Κάποιοι μπορεί να λένε δε με
νοιάζει ούτε για το διπλανό συνάδελφο γιατί εγώ δεν θα απολυθώ άμεσα (είμαι πχ
υψηλών προσόντων). Ναι! Όπως και οι καθηγητές με τα διδακτορικά που όταν δεν
τους βγήκαν τα νούμερα απολύθηκαν και αυτοί και ακολούθησαν τους συναδέλφους
τους στην ανεργία. Ας το βάλουμε καλά όλοι στο μυαλό μας: «Κανένας δεν είναι
εξασφαλισμένος». Εμείς λέμε ότι ακόμη και αν βρεθεί λύση (που και γι’αυτή παλέψαμε
και παλεύουμε άλλωστε και η απεργία μας είχε αυτό το νόημα, δηλαδή να πιέσει
αφού οι μέχρι πρότινος προσπάθειες απέτυχαν οικτρά) και να σωθεί οικονομικά ο
Οργανισμός θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις απολύσεις πάλι σα μια γροθιά, γιατί
το μέλλον όλων είναι κοινό, ο κλοιός σφίγγει απειλητικά και όλοι μαζί θα πρέπει
να αγωνιστούμε. Όσο λιγοστεύουν οι εργαζόμενοι οπουδήποτε (δημόσιο και ιδιωτικό
τομέα) τόσο λιγοστεύουν οι σύμμαχοί μας. Στον αγώνα πρέπει να μείνουμε ενωμένοι
και να μη λείπει κανείς. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδες. Και ο αγώνας είναι τώρα. Αν
οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις του συλλόγου δεν ενοχλούσαν ή δεν είχαν
αντίκτυπο δεν θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τις ματαιώσουν και να τις
υπονομεύσουν. Δε θα έφερναν τα ΜΑΤ να μας αντιμετωπίσουν, δεν θα στήνονταν
απροκάλυπτοι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί μέσα στον Οργανισμό, δεν θα υπόσχονταν
τριάντα αργύρια σε όσους υπέγραφαν πως παρεμποδίστηκαν να εργαστούν. Αν σε
κάποιους δεν αρέσουν αυτά που λέμε ας βγεί να το πει και να πάρει και την
ευθύνη της δικής του πρότασης. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας θα πρέπει να
αναλάβει τις ευθύνες του. Για μας, έτσι
θα πρέπει να λειτουργούμε (όπως περιγράφουμε παραπάνω), ένα τέτοιο
σύλλογο θα πρέπει να έχουμε. Οι συνάδελφοι που στηρίζουν τις κινητοποιήσεις θα
πρέπει να έρθουν δίπλα μας, στο δρόμο του αγώνα. Δε φτάνει απλά να ψηφίζουν τις
κινητοποιήσεις. Αυτοί που ταλαντεύονται θα πρέπει να συμπαραταχθούν μαζί μας
και μέσα από τη συλλογική δράση να ξεπεράσουν τις ταλαντεύσεις. Αυτοί που
θεωρούν ότι είναι απέναντί μας, θα πρέπει να δουν την πραγματικότητα. Να
καταλάβουν ότι αυτός είναι ο δρόμος του αγώνα κι όχι άλλος και ότι αυτός ο αγώνας είναι κοινός. Τους καλούμε να
αλλάξουν στάση, για να μπορούν να κοιτάζουν στα μάτια αυτούς τους συναδέλφους
που επιμένουν αγωνίζονται όλοι για έναν και ένας για όλους. Εμείς λέμε ότι θα
είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων όπως μέχρι σήμερα, υπερασπιζόμενοι
και τον τελευταίο συνάδελφο όπου και αν βρίσκεται, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Σας
περιμένουμε όλους δίπλα μας.
Το Δ.Σ.
