Με μεγάλο προβληματισμό παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες τα αναρίθμητα δυσάρεστα περιστατικά των οποίων γινόμαστε γνώστες από ολόκληρο τον Οργανισμό, με αφορμή την αποστολή των εκθέσεων αξιολόγησης και τη βαθμολόγηση των εργαζόμενων από τους προϊστάμενους.
Πρόκειται για την πρώτη αξιολόγηση που γνωστοποιείται στους εργαζόμενους, διευκρινίζοντας επ’ ευκαιρία, ότι αξιολογήσεις που εξαγγέλθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, ξεκίνησαν και τα πορίσματα των οποίων δεν γνωστοποιήθηκαν στους εργαζόμενους και δεν έχουν καταχωριστεί στο προσωπικό μητρώο καθενός, δεν υφίστανται και δεν μπορούν να επενεργήσουν κατά κανένα τρόπο.
Όσον αφορά στην ατομική αξιολόγηση για το 2023, η οποία αποστέλλεται αυτή την περίοδο με ηλεκτρονική αλληλογραφία στους εργαζόμενους, αυτοί που συμμετέχουν στην απεργία-αποχή που έχει κηρύξει ο Σύλλογος, στην ουσία ενεργούν ακυρωτικά στη διαδικασία.
Σε αντίθετη περίπτωση, γι’ αυτούς που συμμετέχουν, η αξιολόγηση δύναται να επιφέρει συνέπειες (θετικές/αρνητικές) στους συμμετέχοντες, κατά νόμο, σύμφωνα με ό,τι προβλέπει ο Κανονισμός Προσωπικού και άλλες διατάξεις.
Το σίγουρο είναι ότι η διαδικασία στο σύνολό της, όπως τη βιώνουν, όλοι ανεξαιρέτως, είτε έλαβαν τις μεγαλύτερες, είτε τις μικρότερες βαθμολογίες, ένα αποτέλεσμα έχει επιφέρει, οριζόντιο και αδιαμφισβήτητο.
Έθεσε τους εργαζόμενους μετά από δεκαετίες εργασιακού βίου, σε μία διαδικασία ταπεινωτική, το οποίο δεν έχει καμία στην ουσία διαφορά από τα τηλεοπτικά ριάλιτι που εδώ και αρκετά χρόνια μας «εκπαιδεύουν» κοινωνικά, στη λογική του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του αισθήματος ότι απειλούμαστε διαρκώς από τον άλλο, της αντιζηλίας, των «στρατηγικών», της εκδικητικότητας, της δημιουργίας «στρατοπέδων», της ευνοιοκρατίας, χάρη της οποίας υποβαθμίζονται οι αδυναμίες σε αυτούς που συμπαθούμε, και διογκώνονται σε αυτούς που αντιπαθούμε, ή το αντίθετο υπερεκτιμώνται ή υποτιμώνται τα θετικά κλπ.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έχουν φτιαχτεί όλα αυτά τα συστήματα αξιολόγησης. Για να σπάσουν κάθε ιδέα συναδελφικότητας, μεταξύ των εργαζόμενων που είναι κουρασμένοι και μπουχτισμένοι από μία εργασία που δεν τους προσφέρει καμία ικανοποίηση και είναι ευάλωτοι – εάν δημιουργηθούν αφορμές – στο να διοχετεύσουν αυτή τους την αγανάκτηση στο διπλανό τους. Για να μεταφερθεί η αντικειμενική αιτία των προβλημάτων στα υποκειμενικά στοιχεία που συγκροτούν μαζί με τα αντικειμενικά, κάθε άτομο. Για να απομονώνεται το άτομο από το σύνολο και να στοχοποιείται ευκολότερα.
Τις μέρες αυτές ζούμε για πρώτη φορά σε πλήρη εξέλιξη, ένα σύστημα που φτιάχτηκε για να βγάλει σε όλους το χειρότερο εαυτό τους, όχι τον καλύτερο! Όχι μόνο δεν πρόκειται για μία διαδικασία που υποτίθεται μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι στη δουλειά μας, αλλά το αντίθετο πρόκειται για ένα σύστημα που έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει και δημιουργεί σε όλους αρνητικά απωθημένα συναισθήματα, τα οποία διαλύουν ή αποδιαλύουν τις κλονισμένες σε κάποιες περιπτώσεις σχέσεις, λόγω των εντάσεων που προκαλεί ένα περιβάλλον εργασίας με πολλά προβλήματα και ελάχιστες λύσεις. Ένα περιβάλλον που καθημερινά οι εργαζόμενοι καλούνται να βάλουν πλάτη για να ευθύνουν μία προβληματική κατάσταση, εξαιτίας της εγκατάλειψης του Οργανισμού, τόσο από άποψη προσωπικού, όσο και από άποψη χρηματοδότησης.
Κανένας δεν γλιτώνει από τη δηλητηριώδη και ιοβόλο επίδραση της ατομικής αξιολόγησης στις εργασιακές και διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και στην προσωπική ψυχολογική μας κατάσταση. Μία διαδικασία που είναι η επιτομή της υποκειμενικότητας και της παρείσφρησης όλων των ειδών των εν δυνάμει υστεροβουλιών και των συμπλεγμάτων, που είναι αναπόφευκτο να κουβαλούν οι άνθρωποι, ως ατελείς που είναι. Σαν ένα είδος ιού του οποίου όλοι είμαστε φορείς, χωρίς οπωσδήποτε να νοσούμε από αυτόν.
Ούτε οι «αριστούχοι», ούτε και αυτοί με «κακές επιδόσεις» γλιτώνουν από τη χολή. Διότι οι μεν πρώτοι, πρέπει να υποστούν (δικαίως ή αδίκως) τον έλεγχο του συναδελφικού περίγυρου. Καθένας μπορεί να διαλέγει ανάλογα με το αποτέλεσμα που θέλει να εξάγει, ό,τι ταιριάζει στην εκδοχή του, από το σύνολο των δεδομένων. Μία εσωστρεφής κατάσταση που προκαλεί εσωστρεφείς αντιδράσεις, κλίμα αρνητικό, διαρραγή των συναδελφικών και διαπροσωπικών σχέσεων και μυριάδες άλλες παρεπόμενες συνέπειες, καμία θετική, αλλά όλες αρνητικές.
Ακόμα και αν όλα λειτουργούσαν ομαλά, η υποκειμενικότητα των βαθμολογητών δεν μπορεί να εξασφαλίσει μία "δίκαιη κρίση". Ο ένας διευθυντής αξιολογεί "άριστα" και ο άλλος "μέτρια". Οι βαθμολογίες συγκρίνονται και όλοι αισθάνονται αδικημένοι σε σύγκριση με τον καλύτερο βαθμό που πήρε ο διπλανός τους από ένα άλλο διευθυντή. Και σε αυτή την περίπτωση, νέος κύκλος εσωστρέφειας και όξυνσης ξεκινά.
- Ποιος χαίρεται από αυτό;
- Μόνο αυτός που ήθελε να προκαλέσει αυτή ακριβώς την όξυνση!
- Ποιο πρόβλημα έλυσε σε αυτόν που θέλει να επιβάλλει την ατομική αξιολόγηση;
- Να γίνει αποδεκτή η κουλτούρα της δημιουργίας μίας δεξαμενής υπαλλήλων σε δυσμένεια, την οποία είτε θα ξεφορτωθεί με απολύσεις, όταν το αποφασίσει (θυμίζουμε την περίοδο 2010-2012), είτε θα τους αποκλείει από την αύξηση του μισθού τους, κάτι που θα έπρεπε να κάνει οριζόντια το λιγότερο, αν σκεφτούμε την αύξηση του κόστους ζωής και όχι να μοιράζει μπόνους-αντίδωρο στο 1/100 του προσωπικού του, κλέβοντας στην ουσία όλους τους εργαζόμενους (απαλλοτρίωση 13ου-14ου μισθού).
Σαν άλλοι παίκτες στο Survivors, στο Masterchef, στο Bigbrother, ή στο Τhe Voice, ή ακόμα πιο δραματικά σαν ένα Παιχνίδι του Καλαμαριού, πρέπει να συνωμοτούμε ο ένας εναντίον του άλλου, να συνάπτουμε συμμαχίες, να προσκολλούμαστε στους αξιολογητές μας για να ξεκολλήσουμε ένα καλό βαθμό (ο οποίος σημειωτέον όσες φορές και να είναι καλός, αρκεί μία κακή βαθμολόγηση για να μηδενίσει όλες τις προηγούμενες, ως μη γενόμενες), να σχεδιάζουμε στρατηγικές για να πετάμε εκτός μάχης αυτόν που βλέπουμε ανταγωνιστικά, να είμαστε όλοι καλοί, αλλά οπωσδήποτε να «πρέπει να φύγει κάποιος γιατί η θέση είναι μόνο για έναν».
Στο μεγάλο κάδρο αυτής της ευτελιστικής, ταπεινωτικής διαδικασίας, η οποία τίποτα καλό δεν μπορεί να επιφέρει στην εργασία μας και στους σκοπούς του Οργανισμού που υπηρετούμε, δεν υπάρχει παρά ένας στόχος:
Καθένας να γίνει μία μονάδα, καθένας να γίνει κρυφός ή φανερός ανταγωνιστής του διπλανού του, δηλαδή να μείνει μόνος του. Να εξαφανιστεί κάθε έδαφος συνεννόησης με αυτόν που δουλεύουμε μαζί, ώστε να μη μοιράζεται κανένας με κανέναν, κανένα προβληματισμό. Για όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει λόγω της εντατικοποίησης της εργασίας, να πηγαίνει μόνος του στον προϊστάμενο και να αισθάνεται άνετα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα αιτήματά του με κυριότερο επιχείρημα πόσο «άχρηστος» είναι ο συνάδελφός του. Από κει και πέρα η αλυσίδα καταλήγει στη διάλυση των σωματείων, στην εξατομίκευση των αμοιβών, στη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, στη νομική δικαιολόγηση των απολύσεων.
«Θέλω να τρέμουν στη σκέψη όταν πηγαίνουν στη δουλειά» δήλωσε ο υπερμεγιστάνας Jef Bezos για τους εργαζόμενους του. Στην Αmazon τα σωματεία βρίσκονται υπό άγριο διωγμό. Ο Elon Musk στις αυτοκινητοβιομηχανίες της Tesla επίσης διώκει τα σωματεία και όσοι εργαζόμενοι προσπαθούν να οργανωθούν απολύονται με sms. Στις δυστοπικές αυτές ζούγκλες της αξιολόγησης και της εργασιακής εκμετάλλευσης , ο υπ΄ αριθμόν ένα εχθρός, είναι τα σωματεία και τα σταθερά συστήματα αμοιβών (όπως ακόμα είναι ως ένα βαθμό το ενιαίο μισθολόγιο).
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να απέχουν από κάθε διαδικασία αυτής της ταπεινωτικής για την εργασιακή αξιοπρέπειά μας και καταστροφικής για το εργασιακό κλίμα, αξιολόγησης, που τίποτα καλό δεν επιφέρει – το αντίθετο, είναι εμπρηστικό στα πνεύματα και περιπλέκει όσα προβλήματα ήδη υπάρχουν, λόγω των χρονιζόντων κακοδαιμονιών του Οργανισμού.
Δεν αποβαίνει προς όφελος κανενός, ούτε και του Οργανισμού, παρά στρώνει το δρόμο για ανάδειξη των πιο αρνητικών ανθρώπινων ενστίκτων, εις βάρος της συνεργατικότητας και του ομαδικού πνεύματος, με τα οποία μόνο μπορούν να γίνουν άλματα προόδου.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να μην υποκύπτουν στους ρητούς ή άρρητους εκβιασμούς και τις πιέσεις για να αποδεχτούν αυτή την κατ’ ευφημισμό αξιολόγηση. Να συσπειρωθούν και να συνταχθούν με το Σωματείο, να σκέφτονται συλλογικά και να δρουν συλλογικά. Καλούμε τους εργαζόμενους να δώσουν και να πάρουν δύναμη από το Σύλλογό μας, με τη στήριξη των συλλογικών αποφάσεων, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να περιφρουρήσουμε τα εργατικά δικαιώματά μας και να βελτιώσουμε τη θέση μας.
Δημοσίευση σχολίου